Brigitta vind haar inspiratie door te observeren, door te voelen. Zij ziet schoonheid in de emoties die we wegduwen, emoties die schuren. Brigitta schroomt niet om bijvoorbeeld de pijn van eenzaamheid te tekenen. Zij voelt die noodzaak om de ruwe kanten van het leven een podium te geven. Kwetsbaarheid verdient een gezicht. Kunst en emotie zijn volgens haar onlosmakelijk met elkaar verbonden. Kunst geeft kleur aan de donkere kant van het leven.
Van jongs af aan tekent Brigitta. Het kleurpotlood nam haar veertig jaar geleden mee op ontdekkingsreis, sindsdien zijn zij vrienden voor het leven.
‘Kleurpotloden weten mij iedere dag te verleiden, zij halen het beste uit mijzelf. Zij zijn mijn levensader, het voorziet mij van zuurstof.’
Inmiddels beheerst zij de techniek, zij weet iedere kleur te mengen en voelt naadloos aan welke streek het werk behoeft. Toch weet het kleurpotlood haar nog iedere dag te verrassen. Brigitta schroomt niet om nieuwe technieken uit te proberen. Op het moment ligt haar verfijnde werk op papier even stil omdat daar de behoefte was te experimenteren. Papier maakt plaats voor hout. Na een basis van verf volgen er vele lagen kleurpotlood afgewisseld met fixeer. Zo verschijnen intense kleuren, diepe tinten met een rijke verzadiging.
‘Ik prijs mij gelukkig. Het kleurpotlood inspireert mij, laat mij verlangen en blijft mij verwonderen.’
Brigitta tekent met een missie. Zo heeft haar werk reeds twee mooie acties gesteund. Zo heeft zij zich ingezet voor het KWF. In samenwerking met Marc Bart hebben zij unieke boekenleggers ontworpen. Een prachtig bedrag heeft het goede doel mogen steunen. Onlangs heeft zij een actie opgezet voor SAVE THE CHILDREN. Voor haar werk Nadezhda is ook een mooi bedrag opgehaald. Brigitta voelt zich maatschappelijk zeer betrokken, zij voelt de noodzaak om met haar werk kleur te brengen in andermans leven.
Daarnaast heeft Brigitta ‘oorlogsmonument’ geschreven een rijk geÏllustreerd kinderboek. Te koop bij de boekhandel en bol.com. De tweede wereldoorlog vertelt door de ogen van Jantje. Wij mogen niet vergeten